O miłości.

Próbuję ubrać w słowa ostatni czas, ale to niezwykle trudne zadanie, zauważając fakt, iż sama do końca nie jestem pewna, co dzieje się wokół mnie. Na początku wypadałoby sobie zadać pytanie: czy miłość istnieje? Powinnam bez zastanowienia odpowiadać twierdząco, jako że przecież jestem w związku, szczęśliwa, zakoch… no właśnie. Zakochana? A co znaczy być zakochaną? Od czasu, kiedy poznałam pewnego, dość wesołego, chłopaka, często zastanawiam się, czy miłość sama w sobie w ogóle istnieje. Obawiam się, że moje wnioski są nie na miejscu, aczkolwiek, choć ze smutkiem, przyznać muszę, iż człowiek to tylko słaba istotka, która potrzebuje obecności drugiej osoby: jej ciepła, dotyku, spojrzeń. Wystarczy, że druga osoba będzie chciała nam to dać, a w dodatku kryteria wyglądu i charakteru wydawać się będą odpowiednie, a już słaba istotka czuje, że może być zakochana. Pytanie tylko, skąd wie, że w jej życiu po pewnym czasie nie pojawi się druga taka osoba, która również będzie chciała dać jej ciepło, dotyk i spojrzenie? Pytanie, skąd ta biedna istotka ma wiedzieć, kto będzie dla niej w życiu odpowiedni? Każdy ma swoje wady i zalety. Pogubiłam się ostatnio strasznie, czuję się dokładnie jak ta istotka, jak ten słaby człowiek, który pojęcia nie ma, co będzie dla niego lepsze. Nie można bawić się ludzkimi uczuciami, wiem. Tylko kto powie mi, którą wybrać drogę? Czy w ogóle którąkolwiek wybierać…